مدام به چهره سرزنده‌اش نگاه می‌کردم، صورتش را جمع کرده بود و ادای بزرگ‌ترها را درمی‌آورد. ناگهان حس عجیبی پیدا کردم. این حس هرازچندگاهی به سراغ والدین می‌آید. دارید فرزندتان را در یک موقعیت عادی تماشا می‌کنید، نه روی صحنه یا هنگام فوتبال بازی‌کردن. نشسته‌اند و شما نگاهشان می‌کنید و متوجه می‌شوید که آن‌ها تمام زندگی‌تان هستند. این موضوع به شکل وحشتناکی تحت‌تاثیرتان قرار می‌دهد، می‌ترسید و می‌خواهید زمان را متوقف کنید.
