کتاب نوشت

فاجعه‌های بزرگ همیشه نشانه‌هایی قبل از وقوع دارند. اما غالباً ما از آنها غفلت می‌کنیم.

صداها چیزی جز بقایای ضعیف اصول اخلاقی کهنه نیستند؛ اشباح ناچیزی که در مورد از دست دادن، غم یا درد سوزان خیانت چیزی نمی‌دانند.

آن‌جا در آن گوشه‌ی واقعاً دورافتاده می‌توانست آزادانه بگردد، هرچه می‌خواهد جمع کند، کلمات را بخواند و در مورد حیات‌وحش مطالعه کند، این‌که منتظر شنیدن صدای کسی نباشد، نوعی رهایی بود و یک قدرت.

«آدمیزاد طبیعت و سرنوشت را مقصر هر چیزی می‌داند، در حالی که سرنوشت هرکس چیزی نیست جز انعکاسی از شخصیت، احساسات، اشتباهات و ضعف‌های او.»

شادی اندوهِ روگشادهٔ شماست.

و همان چاه که خنده‌ی شما از آن بر می‌آید،

بسا که با اشک‌های شما پر می‌شد.

و جز این چگونه می‌تواند بود؟

هر چه اندوه ژرف‌تر در وجودتان فرو شود،

شادی شما بیش خواهد بود‌.

برای دل‌بسته شدن، قبل از هر چیز وارستگی لازم است.

تو باید به گذشته احترام بگذاری. هرگز نباید گذشته را فراموش کنی؛ ولی نمی‌توانی در گذشته زندگی کنی.

مطرح کردن سؤالات درست حتی مهم‌تر از مطرح کردن پاسخ درست است.

موضوع این است که ما هرگز نمی‌توانیم کسی را درک کنیم مگر بتوانیم جای او باشیم و حتی در آن صورت هم احتمالاً این کار غیر ممکن خواهد بود.