اولین تصویری که از فرشته بهرامی دارم مربوط به ترم اول دوره دانشجویی است، سر کلاس ادبیات، رفت جلوی کلاس، به دور دست ... (انگار پشت دیوار را هم می دید) خیره شد و شعری را با صدایی آرام و لحنی آرام و بی هیچ عجله ای خواند. همان کلاسی که حالا شده تالار شریعتی :)
بار دوم میدان انقلاب توی اتوبوس نشسته بودم که با لیلی ایستگاه دوم سوار شدند. دو نفر دیگر از همکلاسی ها هم بودند. من صندلی اول نشسته بودم. پرسیدم کجا می روند. گفتند. مقصد یک ایستگاه مانده به خانه ما بود. با آنها پیاده شدم، اول آذر بود.
چند بار هم وقتی رفته بودم خوابگاه لیلی را ببینم هم صحبت شدیم. آرامش و صفای درونیش بی نظیر بود :)
مواجهه متفاوتم با فرشته اما در کتابهایش بود. نظرکرده اش را سال ۹۱ خواندم. شیفته نحوه توصیف کردنش شدم. کتاب درباره باورهایی بود که حول امام زاده های رودبار الموت غربی قزوین وجود داشتند. توضیحات و توصیف های فرشته جایی به شعر می مانست، جایی طوری نظرات و دیدگاه های اهالی محلی را منعکس کرده بود انگار برایت با گویش قزوینی حرف می زدند و تو می فهمیدی؛ زبانشان را دنیایشان را.
حمام های خاموش اش دیگر شاهکار توصیف های دقیق بود و سرشار از تصویرسازی و فضاسازی. کتاب به آیین ها و باورهای مردم درباره حمام های قزوین پرداخته است. در کتاب، آدمها را می دیدی که چگونه از طبقات مختلف، محلات مختلف، سنین مختلف، زن یا مرد، در طول سالیان پیش از لوله کشی آب، و پس از آن، پیش از نفت، و پس از آن، چه مناسکی را در حمام اجرا می کردند؛ چگونه لنگ می بستند، مو شانه می کردند، با خود چه می بردند، چگونه تفریح می کردند، از چه حرف می زدند، چه اعتقادات و باورهایی داشتند... کتاب با توصیف وضعیت امروزی تک تک حمام ها، تغییراتی که در طول زمان پشت سر گذاشته اند و ... ادامه می یابد و به نقشه حمام ها و عکس مصاحبه شوندگانی که در طول کتاب لحن و لهجه و دیدگاه هایشان آمده است ختم می شود.
علاقه فرشته به مردم نگاری همیشه برای من الهام بخش بوده و هست :) امیدوارم فرصتی دست دهد که در دانشگاه مازندران مهمان مان باشد و از تجربه هایش در مردم نگاری برایمان بگوید.
https://www.instagram.com/p/BhHQEviHbRG/
