(زادهٔ ۲۵ اسفند ۱۳۱۶، اصفهان - درگذشته ۱۶ خرداد ۱۳۷۹، تهران)

داستان و رمان نویس معاصر.

گلشیری در سال ۱۳۳۸ تحصیل در رشتهٔ ادبیات فارسی را در دانشگاه اصفهان آغاز کرد. آشنایی با انجمن ادبی صائب در همین دوره نیز اتفاقی مهم در زندگی او بود. کار ادبی را با جمع‌آوری فولکلور مناطق اصفهان در سال ۱۳۳۹ آغاز کرد. سپس مدتی شعر می‌سرود. اما پس از مدتی سرودن را کنار گذاشت و به نگارش داستان پرداخت. وی پس از چندی همراهِ شماری از نویسندگان نواندیش مانند #ابوالحسن_نجفی و #محمد_حقوقی جلسات یا حلقهٔ ادبی جُنگ اصفهان را پایه گذاری کرد.

گلشیری از سال ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۷ به دعوتِ #بهرام_بیضایی در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران به تدریس پرداخت.

یکی از اقدامات تأثیرگذار و مهم او تشکیل کارگاه‌های داستان و پرورش نسل تازه‌ای از نویسندگان ایرانی بود. وی جلسات هفتگی داستان‌خوانی و نقد داستان را از سال ۱۳۶۲ تا پایان عمر خود در هر شرایطی به صورت مستمر برگزار کرد. وی در سال‌هایی که مجله ادبی کارنامه را منتشر می‌کرد، جلسات نقد شعر و داستان را در دفتر مجله برگزار می‌کرد.

او با نگارش رمان کوتاه شازده احتجاب در اواخر دههٔ چهل خورشیدی به شهرت فراوانی رسید. منتقدان این کتاب را یکی از قوی‌ترین داستان‌های ایرانی خوانده‌اند.

گلشیری در سال ۱۳۷۶ برنده جایزه لیلیان هلمن/دشیل همت و در سال ۱۳۷۸ برنده جایزه صلح اریش ماریا رمارک شد.

هوشنگ گلشیری سرانجام در تاریخ ۱۶ خرداد ۱۳۷۹ به دلیل بیماری مننژیت چشم از جهان فروبست.

مدتی پس از درگذشت وی، #بنیاد_هوشنگ_گلشیری به همت خانم #فرزانه_طاهری (همسر هوشنگ گلشیری) و جمعی از دوستان و دوست‌داران گلشیری، شروع به فعالیت کرد.

برگزاری جایزه هوشنگ گلشیری و نیز کلاس‌های آموزش داستان‌نویسی به جوانان از جمله مهم‌ترین فعالیت‌های این بنیاد محسوب می‌شود.

از وی کتاب‌های:

#شازده_احتجاب

#آینه_های_در_دار

#نیمه_تاریک_ماه (مجموعه داستان‌های کوتاه)

#ما_و_جهان_اساطیری (گفتگو با #مهرداد_بهار)

#در_ستایش_شعر_سکوت (نقد شعر)

#جدال_نقش_با_نقاش (نقد و بررسی آثار #سیمین_دانشور)

ویرایش و تصحیح #گلستان_سعدی

#حدیث_مرده_بردار_کردن_آن_سوار_که_خواهد_آمد

در #کتابفروشی_آموت موجود است.