برای زنده ماندن در این دنیای غریب، باید به خود می‌آموختم که عشق، بسیار شبیه نقاشی است. فضای سیاه بین مردم، درست به اندازه‌ی فضای روشنی که اشغال می‌کنیم، اهمیت دارد. هوای بین بدن‌هایمان، وقتی استراحت می‌کنیم و نفسی که بین گفت و گوهایمان می‌کشیم، همه مثل سفیدی بوم نقاشی‌اند و بقیه‌ی روابطمان _ خنده‌ها و خاطرات _ ضربه‌های قلم‌موی نقاشی‌اند که طی زمان بر بوم می‌کشیم.
