ماود خانم مسنی است که  سال‌های پایانی عمر خود را در خانه‌ی دنج و قدیمی‌اش می‌گذراند و تنها دوستش الیزابت است که در منزلی در نزدیکی او اقامت دارد. آن دو روزگار خوشی را در کنار هم سپری کرده‌اند تا اینکه  یک روز ماود متوجه می‌شود که دیگر خبری از الیزابت نیست و این مسئله او را به‌شدت نگران و مضطرب می‌کند. او به دخترش، پرستارش، پلیس و هرکسی که می‌شناسد این موضوع را می‌گوید ولی کسی به حرف‌های او توجهی نشان نمی‌دهد. البته این نکته را هم باید بگویم که ماود به بیماری آلزایمر دچار است و حافظه‌ی او تنها حدود چند دقیقه دوام می‌آورد و بعدازآن تمام اتفاقات اخیر را به دست فراموشی می‌سپارد و این خود دلیلی است برای اینکه دیگران حرف‌های او را باور نمی‌کنند. این شروعی بر اتفاقات کتاب الیزابت گم‌شده است می‌باشد.

حتی اگر مثل ویل دورانت فکر کنیم و مهاجرت را پدیده‌ای تمدن ساز بدانیم بازهم نمی‌شود انکار کرد که این پدیده، تجربه‌ای تلخ است؛ تابلویی از تیره‌روزی طبیعی آدمی؛ نمایشگاهی از ناتوانی ذاتی بشر.

زهرا خانلو

تا به حال آلبوم ورق زده‌اید؟ چه چیزی در عکس‌ها توجهتان را جلب می‌کند؟ مکان عکس؟ زمانش؟ آدم‌هایش؟ عکس‌ها قطعاتی جداافتاده از داستان‌های کامل زندگی آدم‌هایی‌ست که در قاب آن جا گرفته‌اند و شاید هرگز نتوانید از این قاب فراتر بروید و از پس و پیش آن مطلع شوید. همچون لوحی باستانی، جدامانده از الواح دیگر که به تنهایی از زیر خاک بیرون آمده است و قبل و بعدی ندارد و فقط پاره‌ای از روایت را با خود  حمل می‌کند. حالا فرض کنید چنین قصه‌ای  بخوانید، بی پس و پیش. داستانی کوتاه.

اِما کاد (Emma Codd)  از سایت nzbooklovers. co. nz

سالی تورن استرالیایی که کارش را با رمان نفرت‌بازی آغاز کرد، قطعاً توانست شروع خوبی داشته باشد. داستان رمانتیک-کمدی جذاب او حقیقتاً خنده‌دار و کاملاً درگیرکننده است و با موج استقبال خوبی از سوی مخاطبان روبرو شده. بعد از خواندن کتاب بود که دلیلش را متوجه شدم! این کتاب اثر جسورانه و خوشمزه‌ای است که هم‌زمان با خنده‌های بلند توانست قلبم را به تپش درآورد.

مارال اسکندری

بر خواننده است که به هنگام ورود به جهانِ داستانی خود را با آن تطبیق دهد. بر نویسنده است کاری کند تا این انطباق به زحمتش بیارزد. (عناصر داستان؛ رابرت اسکولز، فرزانه طاهری، ص ۲۱)

خواننده‌ی رمان جنگل پیش از هر چیز باید بپذیرد که این رمان دو راوی دارد. تقریباً یک فصل در میان راوی عوض می‌شود بی‌آنکه مسیر پیشرفت داستان را ناهموار کند. دانای کل روایتگر یک درام هیجان‌انگیز است و «پاول کوپلند»، دادستان نیوجرسی، با شرح دغدغه‌های حرفه‌ای، عاطفی و خانوادگی خواننده را مجاب می‌کند که شخصیت اصلی رمان جنگل است. پاول یک پدر جوان مجرد است از طرفی مردی موفق در حیطه‌ی کاری‌اش محسوب می‌شود.

هفت سال پیش کتابی خواندنی از #یوکو_اوگاوا به نام #خدمتکار_و_پروفسور را به شما معرفی کردم که خوشبختانه مورد پسند خیلی‌ها قرار گرفت.

امشب می‌خواهم کتابی خواندنی‌تر از اوگاوا را به شما معرفی کنم، کتابی به نام «#پلیس_حافظه» که به تازگی با ترجمه #کیهان_بهمنی توسط نشر آموت منتشر شده است.

پروانه سراوانی

سه‌گانه تشکیل شده از سه مجموعه داستان که پیش‌تر به صورت جداگانه به چاپ رسیده: قدم‌بخیر مادربزرگ من بود، اژدهاکشان و عروس بید

همخوانی این سه مجموعه داستان در کنار هم مجال بررسی و قیاس بین این سه اثر را برای خواننده فراهم می‌کند.

بعد از مکان بی‌جغرافیای میلک که جهان داستانی نویسنده در داستان‌های کوتاه او( و حتی رمان بیوه‌کشی) ست، فرهنگ بومی و خرده‌فرهنگ‌های خرافی روستایی مهم ترین شاخصه‌ی داستان‌های سه‌گانه است. داستانها حول موجودات عجیب و غریبی که اهالی روستا بهشان عقیده و ارادت دارند می‌چرخد. مردم از این موجودات نمی‌ترسند یا اگر می‌ترسند ترسی آمیخته به هیبت و احترام است. غولی که دختران را می‌برد، یه لنگ که لای درختان سپیدار قد علم می‌کند،کفتال‌پری که جنازه می‌برد، مردگانی که به هیات پیشین خود، میان مردم باز می‌گردند، همه و همه باورهایی هستند که میان مردمان روستایی قصه‌های سه‌گانه حضور دارند. این باورها در هر نقطه از جهان با اشتراکات و افتراقات کمابیش نزدیک در جریان است. اما استفاده‌ی نویسنده از کاربرد این روایات، در بستر قصه، فرمی خواندنی و جذاب از داستان روستایی را خلق کرده.

این کتاب یک کتاب طنز مسخره است.

در محضر اجنه یک کتاب سیاسی است که از بای بسم الله تا ولضالین‌مان را به بوته‌ی نقد گرفته با زبانی ظریف و لطیف یک جوری که خدایی نکرده به هیچ کداممان بر نخورد هرچه دلش می‌خواسته و در کیسه عطار بوده بارمان کرده که البته از حق نگذریم حقمان بوده و هست. بیایید بحث را سیاسی نکنیم  چرا که اینجا هرچیزی که بوی سیاست بدهد به عبارتی اَخ است و باید تف بشود و نماند درون نوشته. ماهم که نه دُم درآورده‌ایم که جزء اجنه حسابمان کنند و کاری به کارمان نداشته باشند نه آنقدر جرأت داریم که در محضر اجنه حاضر شویم و بحث اسمش را نیاور بکنیم و کسی کاری به کارمان نداشته باشد چون پشتمان به از ایشان بهترون گرم است. بیایید به جای این حرف های سیاسیِ به درد نخور راجع به همان طنز مسخره مان حرف بزنیم.

گفتیم مسخره اما دقت کنید که مسخره صفت است برای طنز نه برای کتاب. اما طنز صفت کتاب است. به عبارتی ما در اینجا از وابسته‌ی وابسته حرف می‌زنیم که یک سال در دبیرستان جان کندیم تا بفهمیم چیست و کاربردش کجاست حالا بعد از اندی سال با خواندن در محضر اجنه یادش افتاده ایم و در تقلای استفاده ازآن برای رساندن مفهوم دوباره جان می‌کنیم. بگذریم.

داشتم از طنز مسخره می‌گفتم.